Texte der Musikalben in Türkisch, Deutsch und Englisch zum Downloaden
Müzik albümlerinin metinleri Türkçe, Almanca ve İngilizce olarak indirilebilir.
Lyrics of the music albums available for download in Turkish, German, and English.
.png)
Gelecek yil istanbul'da
Das titelgebende Lied – nach der Idee von «Penny Lane» der Beatles. Ein Liebeslied an Instanbul getragen von meinem Lieblingsinstrument, die Marimba.
The title song – inspired by the idea of the Beatles’ Penny Lane. A love song to Istanbul, carried by my favorite instrument, the marimba.
Başlık şarkısı – Beatles’ın Penny Lane şarkısının fikrinden esinlenilmiştir. İstanbul’a bir aşk şarkısı, en sevdiğim enstrüman olan marimbanın eşliğinde.
Istanbul in meinen Ohren, in meinen Augen
Dort unter dem blauen Himmel des Orients
Sitze ich am Bosporus in Eminönü, Üsküdar oder Karaköy
Und sehe all die Leute die kommen und gehen
Sie bleiben stehen und sagen "İyi akşamlar" oder „Güle güle“
Ein junger Mann jongliert ein Tablett und ruft laut «Çay, sıcak Çay»
Die Möwen ziehe kreischend ihre Kreise über dem Wasser
Und fühlen sich dabei wie in einer grossen Choreografie
Was eigentlich auch stimmt
An einem Wagen mit roter Stoff-Plane
Verkauft ein alter Mann Kastanien oder goldgelbe Maiskolben
Auf dem Kopf jongliert jemand einen Turm Simit spazieren
Und hofft auf hungrige Kunden
Junge Katzen turnen auf den Steinbrocken am Ufer
Bis sie von einem Spritzer der Gischt fortgejagt werden
Fischer warten geduldig auf ein Zittern an ihren Ruten
Istanbul in meinen Ohren und in meinen Augen
Am Ufer des Bosporus
Sitze ich unter dem blauen Himmel des Orients
Langsam versinkt die sengende Hitze hinter dem Horizont
Ein goldig warmes Licht verzaubert die Silhouette mit Glitter und Glanz
Die Sonne verschwindet feurig Rot imMeer
Und mahlt den Schiffen den Abendschimmer auf ihr Bord
Istanbul in meinen Ohren, in meinen Augen
Am Ufer des Bosporus
Sitze ich unter dem tiefschwarzen Himmel des Orients
An dem die Sterne zu funkeln beginnen
Und die dunkeln Augen der Häuser
Eines nach dem anderen mit warmem Licht erleuchtet wird
Istanbul in meinen Ohren in meinen Augen
Und ich denke voll Sehnsucht an dich zurück
Gelecek yil istanbul'da
istanbul in my ears, in my eyes
There under the blue sky of the orient
I sit by the Bosphorus in Eminönü Üsküdar or Karaköy
And watch all the people who come and go
They pause and say "İyi akşamlar" oder „Güle güle“
A young man balances a tray and shouts loudly “tea, hot tea”
The seagulls circle screeching above the water
And feel like part of a great choreography
Which is true
At a cart with a red cloth roof
An old man sells chestnuts or golden yellow corn cobs
Someone balances a tower of simit on their head
And hopes for hungry customers
Young cats climb on the stones at the shore
Until a splash of spray sends them scurrying
Fishermen wait patiently for a tug on their lines
Istanbul in my ears and in my eyes
On the shore of the Bosphorus
I sit under the blue sky of the orient
Slowly the blazing heat sinks behind the horizon
A golden warm light enchants the silhouette with glitter and shine
The sun disappears fiery red into the sea
And paints the evening glow onto the decks of the ships
Istanbul in my ears in my eyes
On the shore of the Bosphorus
I sit under the deep black sky of the orient
Where the stars begin to sparkle
And the dark eyes of the houses
Are lit one by one with warm light
Istanbul in my ears in my eyes
And I think back to you with deep longing
Gelecek yıl istanbul’da
Kulaklarımda, gözlerimde İstanbul
Doğunun mavi gökyüzü altında
Oturuyorum boğaz kıyısında Eminönü Üsküdar veya Karaköy’de
Gelen giden insanları izliyorum
Durup iyi akşamlar veya güle güle diyorlar
Genç bir adam tepsiyi dengeleyip yüksek sesle çay sıcak çay diye bağırıyor
Martılar suyun üzerinde çığlık çığlığa daireler çiziyor
Ve sanki büyük bir koreografinin parçası gibi hissediyorlar
Aslında bu doğru
Kırmızı bezli bir arabada
Yaşlı bir adam kestane veya altın sarısı mısır satıyor
Birisi kafasında simit kulesi taşıyarak yürüyor
Ve aç müşteriler umuyor
Genç kediler sahildeki taşların üzerinde tırmanıyor
Ta ki bir dalgadan sıçrayan su damlası onları kaçırana kadar
Balıkçılar sabırla kamışlarında bir titreme bekliyor
Kulağımda istanbul gözümde istanbul
Boğazın kıyısında
Oturuyorum doğunun mavi gökyüzü altında
Yavaşça ufukta kavurucu sıcaklık kayboluyor
Altın gibi sıcak bir ışık silueti ışıltı ve parlaklıkla büyülüyor
Güneş kızıl alevler içinde denize batıyor
Ve akşam parıltısını gemilerin güvertesine boyuyor
Kulağımda istanbul gözümde istanbul
Boğazın kıyısında
Oturuyorum doğunun kapkara gökyüzü altında
Yıldızların parlamaya başladığı yerde
Ve evlerin karanlık gözleri
Birer birer sıcak ışıklarla aydınlanıyor
Kulağımda istanbul gözümde istanbul
Ve seni hasretle düşünüyorum
Gelecek yıl istanbul’da
İstanbul kokularla konuşur
Istanbul spricht mit Düften
Am Morgen weckt dich der Bosporus mit Salz und Algen
An alten Bojen bleibt der Geruch nasser Seile
Auf den Straßen umhüllt die Wärme von frischem Simit die Luft
Der leise Duft von Tee vertreibt die Müdigkeit
Gegen Mittag im Boot: Brot, darauf gebratener Fisch
Im Gewürzbasar: Kümmel, Sumach, Zimt und Nelken
flüstern die Geschichten ferner Länder
In den Schatten alter Höfe liegen Bücher
riechen nach Staub und Zeit
Irgendwo kocht im Cezve der Kaffee
dicht und friedvoll mischt er sich in die winterlichen Atemzüge
Sahlep mischt sich mit Zimt
Im Sommer zieht Jasmin in die Mauerritzen ein
in den Steinen, die die Wärme des Tages bewahren
Am Nachmittag Dieselgeruch, Gummi vom Asphalt
und der Dampf der Steine, erhitzt nach dem Regen
Aus dem Spalt einer Hamamtür
strömen Olivenölseife, Haut und heißer Dampf
Wenn der Wind die Richtung ändert,
bringt der Poyraz Klarheit.
der Lodos aber Hitze und Feuchtigkeit,
als trüge er ferne Küsten verborgen im Mantel.
Am Abend legt der Anis des Rakı
eine feine Spur auf die Uferwege
Der Rauch der Wasserpfeife in die Höfe
senkt sich wie eine Wolke
Straßenhändler rösten Kastanien
Das Fell einer Katze, von der Sonne erwärmt
Frisch gewaschene Wäsche, die in den Straßen schaukelt
Das Gedächtnis einer Stadt, gebaut aus Düften
Düfte, die dich wiederfinden
noch lange nachdem der Lärm verstummt ist
Istanbul wird in Düften gesprochen
noch lange nachdem ihr Lärm verstummt ist
Istanbul speaks in scents
In the morning the Bosphorus wakes you with salt and seaweed
On old buoys lingers the smell of wet ropes
On the streets, the warmth of fresh simit wraps the air
The gentle scent of tea drives away tiredness
Towards noon, on the boat: bread topped with fried fish
In the Spice Bazaar: cumin, sumac, cinnamon, and cloves
whisper the stories of distant lands
In the shade of old courtyards, books
smell of dust and time
Somewhere, coffee boils in a cezve
dense and peaceful, it mingles with winter breaths
Sahlep blends with cinnamon
In summer, jasmine seeps into the cracks of the walls
in the stones that keep the day’s warmth
In the afternoon, the smell of diesel, rubber from asphalt
and the steam of stones, heated after the rain
From the crack of a hammam door
spill olive-oil soap, skin, and hot steam
When the wind changes direction,
the Poyraz brings clarity.
while the Lodos brings heat and dampness,
as if he carried distant shores hidden in his coat.
At dusk, the anise of rakı
leaves a fine trace along the shores
The smoke of nargile drifts into courtyards
settles like a cloud
street vendors roast chestnuts
The fur of a cat, warmed by the sun
Freshly washed laundry swaying in the streets
The memory a city builds from scents
scents that find you again
long after the noise has fallen silent
Istanbul is spoken in scents
long after her noise has fallen silent
İstanbul kokularla konuşur
Sabah seni uyandırır boğaz tuzla ve yosunla
Eski şamandıralarda ıslak halat kokusu kalır
Sokaklarda taze simidin sıcaklığı havayı sarar
Çayın bu usul yorgunluğu kovar
Öğleye doğru kayıkta ekmek, üstü kızarmış balık
Mısır çarşısında kimyon, sumak, tarçın ve karanfil
Uzak diyarların hikayelerini fısıldar
Eski avluların gölgesinde kitaplar
Toz ve zaman kokar
Bir yerlerde cezvede pişer kahve
Yoğun ve barışçıl kışın nefeslere
Sahlep karışır tarçınlar
Yazın duvar aralarına Yasemin siner
Günün sıcağını saklayan taşlarda
Öğleden sonra mazot kokusu, asfaltın lastiği
Ve yağmurdan sonra kızmış taşların buharı
Bir hamam kapısının aralığından
Zeytinyağlı sabun ten ve sıcak buhar taşar
Rüzgâr yön değiştirince,
Poyraz berraklık getirir.
Lodos sıcaklık ve nem,
sanki uzak kıyıları paltosuna gizleyip taşır gibi.
Akşam vakti rakının ağnısı
İnce bir iz bırakır sahillere
Nargile dumanı avlulara
Bulut gibi çöker
sokak Satıcıları kestane kavurur
Bir kedinin güneşte ısınmış tüyleri
Sokaklarda sallanan taze çamaşır
Bir şehrin kokulardan kurduğu hafıza
Seni bulup çıkaran rayıhalar
Gürültü sustuktan çok sonra bile
İstanbul kokularla konuşulur
Gürültün sustuktan çok sonra bile
Galata Kröpüsü - Hayat akışı
Der Fluss des Lebens
Zwischen zwei Ufern, Tag und Nacht,
eine Brücke, die alles zusammenführt.
Die Fischer werfen ihre Netze ins Blau,
Träumer lehnen sich an die Geländer,
Händler rufen, Teedampf steigt auf.
Autos rasen vorbei, Schritte kreuzen sich,
Touristen schauen erstaunt, Einheimische eilen.
Ein kurzer Blick, ein geheimes Lächeln,
jeder auf seinem eigenen Weg,
doch wir alle auf derselben Brücke.
Die Straßenbahn quietscht, Autos ziehen wie Spritzer vorbei,
Hupen verschwinden im Stimmengewirr.
Zwischen Asphalt, Schienen und Schritten,
fließt der Strom der Stadt von hier nach dort –
unaufhörlich, pochend, ohne Rast.
Der Ruf des Muezzins
mischt sich mit Möwenschreien und Motorengeräuschen.
Hier vergeht die Zeit nicht –
sie fließt mit dem Wasser,
trägt Geschichten fort und bringt neue mit.
The Flow of Life
Between two shores, day and night,
a bridge that brings everything together.
Fishermen cast their nets into the blue,
dreamers lean against the railings,
merchants shout, steam of tea rises.
Cars rush past, footsteps intersect,
Tourists gaze in wonder, locals hurry.
A brief glance, a secret smile,
everyone on their own path,
but we are all on the same bridge.
The tram screeches, cars move like sprays,
Horns vanish among the sounds.
Between asphalt, rails, and footsteps,
the city’s current flows from here to there –
ceaselessly, throbbing, without rest.
The call from the ezan
mingles with seagull cries and engine sounds.
Here, time does not pass –
it flows with the water,
carries stories away and brings new ones.
Hayat akışı
İki sahil arasında, gündüz ve gece,
her şeyi bir araya getiren bir köprü.
Balıkçılar ağlarını maviye atar,
hayalperestler korkuluklara yaslanır,
tüccarlar bağırır, çay buharı yükselir.
Arabalar hızla geçer, adımlar kesişir,
turistler hayretle bakar, yerliler acele eder.
Kısa bir bakış, gizlice bir gülümseme,
herkes kendi yolunda,
ama hepimiz aynı köprüdeyiz.
Tramvay gıcırdar, arabalar serpintiler gibi ilerler,
kornalar sesler içinde kaybolur.
Asfalt, raylar ve adımlar arasında,
şehrin akışı buradan oraya doğru akar –
durmaksızın, atarak, dinlenmeden.
Ezandan gelen çağrı
martı çığlıkları ve motor sesleriyle karışır.
Burada zaman geçmez –
su ile akar,
hikayeleri götürür, yenilerini getirir.
Hayat bir parça kağıt gibidir
Das Lied ist eine Ehrerbietung an die Sammler von Trenngut. Sie ziehen ihre Sackwagen durch enge und auch oft sehr steile Gassen, ohne dass sie gross beachtet werden.
The song is a tribute to the collectors of recyclables. They pull their sack trolleys through narrow and often very steep alleys, without receiving much attention.
Bu şarkı, geri dönüşüm toplayıcılarına bir saygı duruşudur. Çuvallı arabalarını dar ve çoğu zaman çok dik sokaklardan sürüklerler, pek fark edilmeden.
Das Leben ist wie ein Stück Papier
Das Leben ist wie ein Stück Papier
Manchmal zerknüllt, manchmal weggeworfen
Aber sie sind da, sammeln das, was wir nicht mehr brauchen
mit unsichtbarer Geduld
In den Straßen Istanbuls junge Männer
sogar Kinder, die ihre großen Karren hinter sich herziehen
schleppen den Müll fort.
Eine Arbeit ohne Ende
oder eine, die immer wieder von vorn beginnt.
Sie kennen die Stadt, jede Ecke, jede Straße,
und sie tragen die Lasten, die andere zurückgelassen haben.
Jede Tüte, jede Flasche, jede Schachtel
ist Teil ihrer Geschichte, die wir oft vergessen.
Der Lärm der Straße und das Tempo der Stadt
stören sie nicht.
Die Straßen sind ihr Zuhause,
sie sind die Helden des Alltags, zweifellos.
Das Leben ist wie ein Stück Papier.
Unsichtbar und oft übersehen.
Denn zu oft vergessen wir,
dass jemand dort ist,
der die Straßen für uns alle sauber hält.
Life is like a piece of paper
Life is like a piece of paper
Sometimes crumpled, sometimes thrown away
But they are there, gathering what we no longer need
with unseen patience
In the streets of Istanbul, young men
even children dragging their big carts behind them
carry the garbage away.
An endless job
or one that always starts again from the beginning.
They know the city, every corner, every street,
and they carry the burdens left behind by others.
Every bag, every bottle, every box
is part of their story, which we often forget.
The noise of the street and the pace of the city
do not disturb them.
The streets are their home,
they are the heroes of daily life, without doubt.
Life is like a piece of paper.
Invisible and often overlooked.
Because too often we forget,
that someone is there,
who keeps the streets clean for all of us.
Hayat bir parça kağıt gibidir
Hayat bir parça kağıt gibidir
Bazen buruşturulmuş, bazen atılmış
Ama onlar oradalar artık ihtiyacımız
olmayanı topluyorlar görülmeyen bir sabırla
İstanbul'un sokaklarında genç erkekler
hatta çocuklar büyük arabalarını arkasından
sürükleyerek çöpleri taşıyorlar.
Sonu olmayan bir iş
ya da her zaman baştan başlıyor.
Şehri tanıyorlar her köşeyi, her sokağı,
ve diğerlerinin geride bıraktığı yükleri taşıyorlar.
Her poşet, her şişe, her kutu
onların hikayesinin bir parçası sıkça unuttuğumuz.
Sokağın gürültüsü ve şehrin temposu
onları rahatsız etmez.
Sokaklar onların evi,
günlük hayatın kahramanlarıdır, şüphesiz.
Hayat, bir parça kağıt gibidir.
Görünmeyen ve çoğu zaman göz ardı edilen.
Çünkü çok sık unuturuz,
Birinin orada olduğunu,
temiz sokakları hepimiz için kaldıran.
Istanbul'un Kedileri
Katzen gleiten durch die dämmrigen Gassen,
wie ein sanfter Wind, der vom Bosporus weht.
Zwischen Simit-Ständen und dampfendem Tee
huschen kleine Schatten,
sie legen die Stille auf die Pflastersteine.
Einer ruht auf einem warmen Motor,
die Augen halb geschlossen,
gleichgültig gegenüber dem Lärm der Stadt.
Ein anderer sitzt unter der Kuppel der Süleymaniye,
der Blick nach oben, in den Himmel, wo Möwen weiße Kreise ziehen,
dorthin, wo alles leicht und frei erscheint.
Fischer holen ihre Netze ein, Tauben steigen auf,
Schritte eilen zum Fährboot,
sie kehren mit Kisten voller Fisch zurück.
Pfoten reglos, sie warten auf den Moment,
in der Hoffnung, unbemerkt die Beute zu ergreifen.
Im Widerschein der Neonlichter glänzen grüne Augen,
in ihnen verborgen ein stilles Gebet:
Möge jede Katze eine Ecke finden,
ein schützendes Dach, eine streichelnde Hand,
einen kleinen Anteil vom übrig gebliebenen Essen.
Die Nacht senkt sich langsam über die Häuser.
Die Stadt glüht wie eine versteckte Glut.
Katzen sammeln Sterne in ihren Schnurrhaaren,
tragen sie in stille Höfe,
bis der Morgen sein neues Licht verspricht.
Cats glide through the twilight streets,
like a gentle breeze blowing from the Bosphorus.
Between simit stalls and steaming tea
small shadows slip by,
leaving silence upon the cobblestones.
One rests upon a warm engine,
eyes half closed, unbothered by the city’s noise.
Another sits beneath the dome of Süleymaniye,
gaze lifted to the sky where seagulls draw white circles,
to the place where everything seems light and free.
Fishermen gather their nets, pigeons take flight,
footsteps hurry to catch the ferry,
they return with crates full of fish.
Paws motionless, they wait for the moment,
hoping to seize the prey unseen.
In the reflection of neon lights, green eyes gleam,
within them a silent prayer is hidden:
May every cat find a corner,
a sheltering roof, a caressing hand,
a small share from the leftover meal.
Night slowly descends upon the houses.
The city smolders like hidden embers.
Cats gather stars in their whiskers,
carry them into silent courtyards,
until morning promises its new light.
Kediler alaca karanlık sokaklarda süzülür,
Boğaz’dan esen hafif bir rüzgâr gibi.
Simit tezgâhları ile buharlanan çayın arasında
küçük gölgeler kayar, suskunluğu bırakır taş döşemelere.
Biri, sıcak bir motorun üstünde dinlenir,
gözleri yarı kapalı, şehir gürültüsüne aldırmaz.
Bir diğeri Süleymaniye’nin kubbesi altında oturur,
bakışları yukarıda, martıların beyaz daireler çizdiği göğe,
her şeyin hafif ve özgür göründüğü yere.
Balıkçılar ağlarını toplar, güvercinler havalanır,
adımlar aceleyle vapura yetişir,
kasalar dolusu balıkla geri dönerler.
Patiler hareketsiz, o anı bekler,
görünmeden avı yakalama umuduyla.
Neon ışıklarının yansısında yeşil gözler parlar,
içlerinde sessiz bir dua gizli:
Her kedi bulsun bir köşe,
koruyan bir çatı, okşayan bir el,
artan yemekten küçük bir pay.
Gece yavaşça evlerin üzerine iner.
Şehir köz gibi için için yanar.
Kediler bıyıklarına yıldız toplar,
onları sessiz avlulara taşır,
ta ki sabah yeni ışığını vaat edene dek.
Balat – Renklerin Yaşadığı Yer
Hier ist nichts grau
das Leben ist mit lebendigen Farben bemalt
an den Wänden, auf den Treppen
in den Gesichtern der Menschen
Jede Fassade trägt ihren eigenen Ausdruck
jede Straße ist wie eine neue Leinwand
Über den Straßen spannen sich Schirme
wie ein Regenbogen, der in der Luft hängt
In den Cafés bleibt der Duft der Gespräche
zwischen alten Ziegelwänden
Treppen leuchtend rot, tiefblau, sonnengelb
steigen und fallen, als würden sie tanzen
Zwischen den Häusern
erscheint plötzlich
das Goldene Horn, der Bosporus
und das Wasser, das die Zeit mit sich trägt
Häuser bunt wie in Pippi Langstrumpfs Welt
schief wie Rocky Dockys altes Haus
ein Ort, wo alles möglich ist
eine Welt, in der niemand wirklich erwachsen werden muss
Balat ist nicht nur ein Stadtteil
Balat ist ein Gefühl
zwischen Nostalgie und Neubeginn
bunt, lebendig und zeitlos
Here nothing is grey
life is painted in vivid colours
on the walls, on the stairways
on the faces of people
Each facade carries its own expression
every street is like a new canvas
Umbrellas stretch above the streets
like a rainbow hanging in the air
In the cafés, the scent of conversations
lingers among old brick walls
Stairs bright red, deep blue, sun yellow
rise and fall as if they were dancing
Between the houses
suddenly appears
the Golden Horn, the Bosphorus
and the water carrying time along with it
Houses colourful like in Pippi Longstocking’s world
crooked like Rocky Docky’s old house
a place where everything is possible
a world where no one really has to grow up
Balat is not just a neighbourhood
Balat is a feeling
between nostalgia and new beginnings
colourful, lively, and timeless
Burada hiçbir şey gri değil
hayat canlı renklerle boyanmış
duvarlarda, merdivenlerde
insanların yüzlerinde
Her cephe kendi ifadesini taşır
her sokak yeni bir tuval gibidir
Şemsiyeler sokakların üzerinde uzanır
sanki havada asılı bir gökkuşağı
Kafelerde, sohbetlerin kokusu
eski tuğla duvarlar arasında kalır
Merdivenler parlak kırmızı, derin mavi, güneş sarısı
sanki dans eder gibi yükselir ve alçalır
Evlerin arasından
bir anda görünür
Haliç, Boğaz
ve zamanı beraberinde götüren su
Evler, Pippi Uzunçorap’ın dünyasındaki gibi renkli
Rocky Docky’nin eski evi gibi eğri
her şeyin mümkün olduğu bir yer
kimsenin gerçekten büyümek zorunda olmadığı bir dünya
Balat sadece bir semt değil
Balat bir his
nostalji ile yeni başlangıç arasında
renkli, canlı ve zamansız
İstanbul'un üzerinde kar
Dichte Schneeflocken,
hängen im Wind der Bosporus-Brücke,
und verschwinden langsam zwischen den Lastwagen,
die sich in den morgendlichen Lärm mischen.
Auf dem Platz vor der Neuen Moschee
erscheint ein blasses Muster von Fußsohlen,
doch im selben Atemzug verschwindet es,
mit dem nächsten scharfen Windstoß.
Auf den Straßenständen aus tulpenförmigen Gläsern
steigt Teedampf auf;
der zarte Schleier, der sich auf das Glas legt,
macht den Zucker zu Kristall,
verwandelt den Zimt in einen stillen Duft.
Die Ruderer am Ufer
lassen für einen Moment ihre Boote los,
spüren das Gewicht des Wassers
unter der Decke des fallenden Weiß.
Der Ruf des Muezzins filtert durch die Flocken;
verschleiert, fast säkular ist er
in dieser absoluten Stille,
und rückt die Reihen der Häuser näher zusammen.
Die Straßen des alten Viertels verlieren ihre Farbe,
werden zu einer Skizze aus Stein und Kalk;
Straßenkatzen setzen ihre Schritte
und hinterlassen stille Punkte
auf einer unbeschriebenen Seite.
Der Schnee hält die Stadt für einen Moment an;
er berührt Gehsteig, Beton,
die Geschichten der Seidenhändler,
die Spuren junger Reisender;
er verwebt alles in einem einzigen Atemzug,
in die Gegenwart, formlos und klar.
Dense snowflakes,
hang suspended in the wind of the Bosphorus Bridge,
slowly merging into the trucks,
vanishing into the morning noise.
In the square in front of the New Mosque
a faint pattern from the soles of feet appears,
but in the same breath it disappears,
with the next harsh gust of wind.
On the street stalls from tulip-shaped glasses
tea steam rises;
the delicate veil settling on the glass,
turns sugar into crystal,
transforms cinnamon into a silent scent.
The rowers at the shore
release their boats for a brief moment,
feel the weight of the water
beneath the cover of the falling white.
The call to prayer filters through the flakes;
veiled, almost secular it is
in this absolute silence,
bringing the rows of houses closer together.
The streets of the old quarter lose their colour,
turn into a sketch of rock and lime;
street cats place their steps
and leave silent dots
upon an unwritten page.
Snow halts the city for a moment;
it touches pavement, concrete,
the stories of the silk merchants,
the traces of young travelers;
it weaves them all in a single breath,
into the present, shapeless and clear.
Yoğun kar taneleri,
Boğaziçi Köprüsü’nün rüzgârında asılı durur,
yavaşça sabahın gürültüsüne karışan kamyonların
arasında kaybolur.
Yeni Camii’nin önündeki meydanda
ayak tabanlarından silik bir desen belirir,
ama aynı nefeste yok olur,
bir sonraki sert rüzgârla birlikte.
Sokak tezgâhlarında ince belli bardaklardan
çay buharı yükselir;
narince cama çöken perde,
şekeri kristale,
tarçını sessiz bir kokuya dönüştürür.
Kıyıdaki kürekçiler
kayıklarını kısa bir an salıverir,
suyun ağırlığını duyarlar
yağan beyazın örtüsü altında.
Ezan sesi tanelerin içinden süzülür;
örtülü, neredeyse sekülerdir
bu mutlak sessizlikte,
evlerin sıralarını birbirine yaklaştırır.
Eski semtin sokakları rengini yitirir,
kayadan ve kireçten bir eskize dönüşür;
sokak kedileri adımlarını basar
ve sessiz noktalar bırakır
yazılmamış bir sayfanın üzerinde.
Kar, şehri bir dakika durdurur;
dokunur kaldırıma, betona,
ipek tüccarlarının hikâyelerine,
genç yolcuların izlerine;
hepsini bir tek nefeste örer,
şimdiki zamana, biçimsiz ve berrak.
Istiklal
Şehrin Nabzı . Ruhların Sokağı
Entlang der Istiklal-Straße im Herzen Beyoğlus öffnen Jazz-Clubs ihre Türen – Melodien schweben wie Geschichten durch die Nacht, getragen von Rhythmus und Improvisation.
Along Istiklal Street in the heart of Beyoğlu, jazz clubs open their doors — melodies drift through the night like stories, carried by rhythm and improvisation.
Beyoğlu’nun kalbindeki İstiklal Caddesi boyunca caz kulüpleri kapılarını açar — melodiler hikâyeler gibi geceye yayılır, ritim ve doğaçlamayla taşınır.
Ein Menschenstrom wie ein breiter Fluss,
Tausend Schritte, tausend Stimmen,
mischen sich mit der Musik aus Cafés und Bars.
Die rote Straßenbahn bahnt sich ihren Weg durch die Menge,
Lachen mischt sich mit den Schienen,
den Geräuschen der Räder.
Schaufenster glänzen unter den Lichtern,
Baklava und Schokolade werden ausgestellt,
die Stadt pulsiert in tausendundeiner Farbe,
zwischen Vergangenheit und Gegenwart,
jede Ecke erzählt eine Geschichte,
gestern und heute verschmelzen ineinander.
Geschichte atmet in jedem Pflasterstein,
Neonlichter erzählen von einer anderen Zeit.
Touristen bleiben stehen und schauen voller Bewunderung,
in den verborgenen Straßen,
im Çiçek-Passage,
sind Erinnerungen in die Wände eingesogen.
Der Duft frisch aufgebrühten Tees
tanzt mit dem Rauch der Wasserpfeife,
fremde und vertraute Sprachen,
deren Gemurmel steigt empor.
Liebende verlieren sich in der Menge,
finden sich in Sankt Antuan wieder.
Die Schritte verlangsamen sich,
für einen Moment spürst du den Atem der Zeit.
Die Nacht flackert in den Bars,
Gespräche vertiefen sich, die Istiklal fließt weiter,
und nun weißt du – du bist ein Teil von ihr geworden.
A flood of people like a wide river,
A thousand steps, a thousand voices,
mix with the music rising from cafés and bars.
The red tram carves its way through the crowd,
Laughter blends with the rails’
the sounds of wheels.
Shop windows shine under the lights,
Baklava and chocolates are displayed,
the city beats in a thousand and one colours,
between past and present,
every corner tells a story,
yesterday and today intertwine.
History breathes in every cobblestone,
Neon lights speak of another time.
Tourists stop and gaze in admiration,
in the hidden streets,
in the Çiçek Pasaj,
memories seeped into the walls.
The scent of freshly brewed tea
dances with the smoke of the nargile,
foreign and familiar tongues,
their murmur rises.
Lovers get lost in the crowd,
find each other again in Saint Antoine.
Steps slow down,
for a moment you feel the breath of time.
Night flickers in the bars,
Conversations deepen, Istiklal keeps flowing,
and now you know – you have become a part of it.
İnsan seli geniş bir nehir gibi,
Bin adım, bin ses,
Kafelerden ve barlardan yükselen müzikle karışıyor.
Kırmızı tramvay yolunu kalabalıkta açıyor,
Kahkahalar karışıyor raylardaki
Tekerlek seslerine.
Vitrinler ışıkların altında parlıyor,
Baklava ve çikolatalar sergileniyor,
Şehir bin bir renkte atıyor,
Geçmiş ile bugün arasında,
Her köşe bir hikâye anlatıyor,
Dün ile bugün iç içe geçiyor.
Tarih her kaldırım taşında nefes alıyor,
Neon ışıkları başka bir zamandan bahsediyor.
Turistler durup hayranlıkla bakıyor,
Gizli sokaklarda,
Çiçek Pasajı’nda,
Anılar duvarlara sinmiş.
Taze demlenmiş çayın kokusu
Nargile dumanıyla dans ediyor,
Yabancı ve tanıdık dillerin
Uğultusu yükseliyor.
Sevgililer kalabalıkta kayboluyor,
Aziz Antuan’da birbirlerini buluyor.
Adımlar yavaşlıyor,
Bir anlığına zamanın nefesini hissediyorsun.
Gece barlarda yanıp sönüyor,
Sohbetler derinleşiyor, İstiklal akmaya devam ediyor,
Ve artık biliyorsun – onun bir parçası oldun.
Kuşların Şehirleri
Das lärmende Istanbul
über seinen Straßen,
wo Menschen hasten, wo Schiffe
ihre Rufe ertönen,
zwischen Moscheen und Basaren,
hängen kleine Paläste aus Stein.
Weder für Könige noch für Händler
noch für Gelehrte wurden sie gebaut,
sie wurden für jene geschaffen, die mit dem Wind reisen,
sie haben kein Zuhause,
doch überall finden sie eines.
Barmherzigkeit gehört nicht nur den Menschen.
Der Gebende gibt auch dem Kleinsten,
den Flügeln, die über Dächer gleiten,
den Stimmen, die den Morgen mit Liedern begrüßen.
Jeder kleine Palast ist ein Zeichen,
ein stilles Gebet in Stein gemeißelt,
das Haus der Unsichtbaren,
doch jene, die die Seele der Stadt berühren.
Wer die Vögel schützt,
sieht die Schönheit der Schöpfung.
Wer ihnen Raum gibt,
öffnet sein Herz dem Leben.
Noisy Istanbul
above its streets,
where people rush, where ships
call out,
between mosques and bazaars,
hang small palaces of stone.
Not for kings nor for merchants
nor for scholars were they built,
they were made for those who travel with the wind,
they have no nest,
but everywhere they find one.
Compassion does not belong only to humans.
The giver gives also to the smallest,
to the wings gliding above rooftops,
to the voices that greet the morning with songs.
Each small palace is a sign,
a silent prayer carved into stone,
the home of the unseen,
but those who touch the soul of the city.
Who protects the birds,
sees the beauty of creation.
Who makes room for them,
opens their heart to life.
İstanbul’un gürültülü
sokaklarının üzerinde,
insanların koşuşturduğu, gemilerin
Seslendiği yerlerde,
cami ve çarşıların arasında,
taştan küçük saraylar asılı durur.
Ne krallar ne de tüccarlar
ve âlimler için inşa edildiler,
rüzgârla seyahat edenler için yapıldılar,
bir yuvaları yok,
ama her yerde yuvalarını bulurlar.
Merhamet yalnızca insanlara ait değildir.
Veren, en küçük olana da verir,
çatılar üzerinde süzülen kanatlara,
sabahı şarkılarla karşılayan seslere.
Her küçük saray bir işarettir,
taşa işlenmiş sessiz bir dua,
görünmeyenlerin evi,
ama şehrin ruhuna dokunanlar.
Kuşları koruyan,
yaratılışın güzelliğini görür.
Onlara yer açan,
kalbini hayata açar.
Bilgi ve İnancın Buluştuğu Yer
Das Lied beschreibt die Architektur der Ilahiyat Moschee in Üsküdar, zeichnet mit Worten die Harmonie ihrer einzigartigen Licht- Kuppel.
The song describes the architecture of the Ilahiyat Mosque in Üsküdar, tracing with words the harmony of its unique dome of light.
Şarkı, Üsküdar’daki İlahiyat Camii’nin mimarisini anlatıyor; sözcüklerle eşsiz ışık kubbesinin ahengini çiziyor.
Ein Dach aus Wissen,
Bücher aufgereiht wie Stufen, die in den Himmel führen,
gewoben aus Licht,
gleich dem Atem des Lebens.
Wissenschaft fließt in den Glauben,
Wort und Schöpfung vereinen sich,
eine Spirale trägt sie,
empor zur Ewigkeit.
Oben öffnet sich der Himmel,
im Herzen der Kuppel halten sechs Vav ihn,
ein Muster aus Zahl und Bedeutung,
das Echo der göttlichen Ordnung.
Und unter all dem, in einem stillen Raum,
bringen Fenster nicht nur Licht,
sie lassen die Welt herein,
die Bäume, den Himmel, den Atem der Ewigkeit.
Hier sind Geist und Natur untrennbar,
weder oben noch unten,
weder vorher noch nachher,
nur das Eine, das Ganze.
A roof of knowledge,
books arranged like steps reaching into the sky,
woven with light,
like the breath of life.
Science flows into faith,
word and creation unite,
a spiral carries them,
rising towards eternity.
Above, the sky opens,
in the heart of the dome six Vavs hold it,
a pattern of number and meaning,
the echo of divine order.
And beneath all this, in a silent place,
windows bring not only light,
they let the world inside,
the trees, the sky, the breath of eternity.
Here mind and nature are inseparable,
neither above nor below,
neither before nor after,
only the One, the Whole.
Bilgiden bir çatı,
göğe uzanan basamaklar gibi dizilmiş kitaplar,
ışıkla örülmüş,
tıpkı hayatın nefesi gibi.
Bilim inanca akar,
söz ve yaratılış birleşir,
bir spiral taşır onları,
sonsuzluğa doğru yükselen.
Yukarıda gökyüzü açılır,
kubbenin kalbinde altı Vav tutar onu,
bir sayı ve anlam deseni,
ilahi düzenin yankısı.
Ve tüm bunların altında, sessiz bir mekânda,
pencereler yalnızca ışık getirmez,
dünyayı içeri alır,
ağaçları, gökyüzünü, sonsuzluğun nefesini.
Burada akıl ve doğa ayrılmaz,
ne yukarı ne aşağı,
ne önce ne sonra,
sadece Bir olan, Bütün olan.